پاتوق دوستان

به همراه همان ابر که باران آورد

مهربانی خدا در زد و مهمان آورد

باد یک نامهء بی واژه به کنعان آورد

بوی پیراهنی از سوی خراسان آورد

به سر شعر هوای غزلی زیبا زد

دختر حضرت موسی به دل دریا زد

چادرش دست نوازش به سر دشت کشید

دشت هم از نفس چادر او گل می چید

چه بگویم که بیابان به بیابان چه کشید

من به وصف سفرش هیچ به ذهنم نرسید

باور این سفر از درک من و ما دور است

شاعرانه غزلی راهی "بیت النور" است

آمد اینگونه ولی هر چه که آمد نرسید

عشق همواره به مقصود به مقصد نرسید

که اویس قرنی هم به محمد(ص) نرسید

عاقبت حضرت معصومه(س) به مشهد نرسید

ماند تا آینهء مادر دنیا باشد

حرم او حرم حضرت زهرا(س) باشد

صبح شب می شد و شب نیز سحر هفده روز

چشم او چشمه ای از خون جگر هفده روز

بین سجاده ، ولی چشم به در هفده روز

چشم در راه برادر شد اگر هفده روز

روز و شب  پلک ترش روضه مرتب می خواند

شک ندارم که فقط روضهء زینب می خواند.

 شهر قم یک گل به نام حضرت معصومه دارد
این شرف را شهر قم با حضرت معصومه دارد
شهر ما سرمست گشته از شمیم عطر کویش
یک جهان عطر مصفا حضرت معصومه دارد
هر که شد مهمان به قم از فیض او لبریز گشته
این کرامت ها به دلها حضرت معصومه دارد
من چه گویم از محبت ، از وفا ، از عشق بانو
یک بغل فیض معلا ، حضرت معصومه دارد

ای محیط شرم و دریای وقار موج پاکی

اوج عز و افتخار ای به شهر علم و تقوی

آفتاب آفتاب حسن و خورشید حجاب

ای نهال سبز بستان رسول یک ثمر گل از گلستان بتول

دختر صدیقه ی اطهر تویی یادگار موسی جعفر

تویی از همه گلهای عالم بهتری چشمه ی جاری ز حوض کوثری

ای صفا بخش دل و جان همه نام تو چون نام مادر

 فاطمه همچنان اجداد خود مظلومه ای پای تا سر عصمتی

 معصومه ای سجده بر خاک تو پاکی می کند گل به پیشت

سینه چاکی می کند ای وجود پاک ای نیکو سرشت

با تو شهر قم بود باغ بهشت

کشور ما از دو گل دارد بهار هم بهار و هم وقار و اعتبار

هر دو گل از باغ گلهای رسول هر دو گل از نسل زهرای بتول

آن یکی در شهر قم شهر صفاست

این یکی در مشهد و نامش رضاست