پاتوق دوستان

عصر برای هواخوری و تفریح میرم پارک، چند جوان نشسته اند و قلیانی هم جلویشان و هر کدام سرشان توی گوشی خودش، انگار هر کدومشون داره دنبال گمشده ای که سالها او را ندیده می گرده. با هم کمتر صحبت می کنند، مگر اینکه بخواهند چیزی را درون گوشی خود به بقیه دوستان نیز نشان دهند!

بعد از ظهر برای خرید میرم مغازه، صاحب مغازه نیستش و پسرش را به جای خود گذاشته است. وقتی وارد مغازه می شم، میبینم همه حواسش توی گوشیه که تو دستشه، یکی دو دقیقه هم معطل میشم تا حاضر میشه از گوشیش دل بکنه و بتونم از مغازه خرید کنم.

دیشب یک مجلس میهمانی دعوت داشتیم، به جز دو سه نفر بزرگ ترها که تو مجلس بودن، بقیه که تقریباً همشون جوان بودند، بدون اینکه توجهی به بزرگ ترها و صحبت های آنها باشه، سرشون حسابی توی گوشیشون بود. طوری که حتی از خودشون پذیرایی هم نمی کردند.

قبل از نوشتن این پست، میرم اینترنت، یه وب گردی کوتاه میکنم، عجیبه تو برخی وبلاگ ها، صحبت از تنهایی، شکست، بی قراری و جور چیزها هست! تو یه وبلاگ این جمله را می خونم، دیگه به آخرش رسیدم، تو وبلاگ دیگه ای عکسی با موضوع تنهایی گذاشته شده و در کنارش جمله ای با همین مضمون.

بی اختیار یاد گذشته ها میافتم، یاد دهه هفتاد می افتم که هنوز چیزی به نام دنیای مجازی در جامعه وجود نداشت. عصر که می شد جوانهای محل با یه توپ فوتبال یا والیبال تو یه زمین خاکی دور هم جمع می شدند و تا غروب مشغول بازی بودند، بعدش هم ساعتی دور هم می نشستند و از هر دری سخنی. جمعیت کتابخوان زیادی هم داشتیم و همیشه از این گلایه بود که چرا کتابخانه ها، کتاب های جدید نمی آرند؟ تو مجلس میهمانی هم جوان ها دور هم جمع شده و معرکه ای راه می انداختند.

آیا وقتش نشده که از خودمون بپرسیم برخی از جوان های ما در دنیای مجازی دنبال چه چیزی می گردند؟

آیا خانواده ها به افسرگی مفرطی که دنیای مجازی با خودش برای فرزندان آنها به همراه آورده توجهی می کنند؟

و اصلا چرا اسم این قسمت از زندگی امروزی را گذاشتند دنیای مجازی؟

هر کدام از جوانان ما در شبانه روز، چند ساعت را در این دنیا سیر میکنن؟

و این قسمت از زندگی جوان تا چه حد اونو تحت تاثیر خودش قرار می ده؟

در جامعه امروزی یک محیط زیست حقیقی داریم و یک محیط زیست مجازی،  همانطور که دنیای حقیقی خودمان را از زباله ها پاک می کنیم، باید زباله های محیط زیست مجازی مان را هم دور بریزیم و محیط زیست مجازی خود و خانواده مان را از زباله های دنیای مجازی پاک نگه داریم.

نظر شما چیست؟