پاتوق دوستان

دوستان و یاران قدرتمندو خلاقم سلام. این تصویر خود گویای معنای خود است و نیازی به توضیح ندارد، اما من میخواهم از یک زاویه دیگر نظرشما عزیزان را به این موضوع جلب کنم و اونم اینه که وقتی پدر فرزند خود را بالا می اندازد مجدد میگیردش و این حرکت را چندین مرتبه انجام می شود قابل توجه است که فاصله ها از نظر پدر و مادر و خود فرزند متفاوته به نظر می رسد .اما هر سه نفر دارن می خندند.و فرزند که بین آسمان و زمین قرار دارد هنوز در حال شادی است .چرا؟ چون مطمئن است و یقین قلبی دارد که  پدر اورا خواهدگرفت و نمی گذارد زمین بخورد . تا این جای عرایض بنده را قبول دارید؟

  اما حال این موضوع را با این دید ببینید؟ما بنده ها وقتی مشکلی تو زندگی برایمون پیش می آید سریع ناامید و مایوس می شویم. بدون اینکه توجه کنیم که این اتفاق ( مشکل زندگی ما) یک مشعیت الهی است ( شاید خیر ما در این مشکل باشد) و خود خداوند هوای مارا دارد.

خواهش میکنم خود را چند لحظه  خود را جای کودک پرتاب شده به بالا تصور نمایید. سوال اینجاست؟  آیا ما همان مثل کودک میخندیم یا مضطرب و نگران هستیم ؟و هیچ لذتی را تجربه نمی کنیم ؟حتما شما میگویید مضطرب میشوم.علت چیست ؟ چون به آن درجه از بندگی نرسیدیم و فکر میکنیم احتمال دارد زمین بخوریم در صورتی که مهربانی ،رئوف بودن ، بخشش خداوند(( که بارها در زندگی این موضوع را همگی تجربه کردیم خداوند برای ما از خودمان برای خودمان مهربونتر است چه برسد به پدر و مادر  و همه ما زبانی این موضوع را  راقبول داریم آیا از ته دل نیز یقن کامل دارم به مشیعت های الهی ؟ شاید الان بگوید من هم یقین زبانی دارم و هم قلبی .اما دوستان اینو بگم که صحبت خداوند در قرآن کریم است که به ما خبر داده  است " چه بسا کم هستند انسان های سپاس گزار، مگر تعداد قلیلی"  علت این است که  خود را در گناه فرو بردیه ایم  و به جای رشد کمال به کاهش آن هم رسیده ایم به عنوان مثال  زمانی که به مشکل بر میخوریم شروع میکنید ناسپاسی کردن و می گوییم "آخه خدیا چرا من  " و... ادامه و به شک خود می افزاییم و تنها علت این موضوع  نداشتن یقین قلبی و شک کردن به رحمت خداوند و کمک اوست و این نهایت ناسپاسی ما بنده ها رو می رسونه .

خدایا مهربان از درگاهت عاجزانه درخواست دارم یقین قلبی به من عطا فرمائید که در برابر هر سختی تنها با داشتن آن یقین قلبی  با خیال راحت به زندگیم ادامه دهم و شاد بندگی کنم و شکر گذار درگاهتان باشم چون مطمئن هستم خداوند نخواهد گذاشت من زمین بخورم و صلاح مونو بیشتر از خودم من دارد پس جایی برای نگرانی نیست فقط ما بندگی کنیم و شکرگذاری بقیه کارها را به خود خدا بسپارید وشک به دل خود راه ندهید اوست که رحیم و مهربان است. آنگاه تازه می فهمیم بندگی یعنی چه؟

خدایا این عنایت قلبی را شامل حال همه بنده گانخود نمایید تا لذت انسان بودن و علت سجده کردن فرشته ها را بهتر درک کنیم و دربرابر مقدراتت بگویم" الهی به امید تو نه خلق تو "و آسوده مسئله را حل کنیم.